ΕΥΡΥΔΙΚΗ - «ΤΟ ΜΟΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΟΥ ΜΙΣΗΣΑ»: ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ''...

 ΕΥΡΥΔΙΚΗ - «ΤΟ ΜΟΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΟΥ ΜΙΣΗΣΑ»: ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ''...Με την θλιβερή συμπλήρωση 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή και κατοχή στο νησί μας, η Ευρυδίκη αποφάσισε να μας συνταράξει με μία, βαθιά, συγκινητική ερμηνεία, σε ένα νέο τραγούδι αφιερωμένο στην Κύπρο, σε στίχους και μουσική του Σταμάτη Μορφονιού και ενορχήστρωση και παραγωγή του συζύγου της τραγουδίστριας Μπομπ Κασιόνη...Τα social media γέμισα με αναπαραγωγές του τραγουδιού και διθυραμβικά λόγια για την εκπληκτική και σπαρακτική ερμηνεία της...Η ίδια ανακτώντας το τραγούδι στα προσωπικά της στους προσωπικούς τους λογαριασμούς στο διαδίκτυο έγραψε: «Το μόνο φεγγάρι που μίσησα είναι εκεί, στο βουνό ξαπλωμένο. Απ’το αίμα σου μάνα είναι κόκκινο, στο χώμα σου λάβαρο ξένο…

Γεννήθηκα το 1968, στη Λεμεσό, την πόλη της μητέρας μου.

Μεγάλωσα στη Λευκωσία και είμαι Λαπηθκιώτισσα από πατέρα και παππού...Μέχρι και το 1974 μοιράζαμε το χρόνο μας τα καλοκαίρια, ανάμεσα στην Κερύνεια και τη Λεμεσό. Καταλάβαινα, ότι κάτι κακό υπήρχε, όταν στη διαδρομή προς την Κερύνεια πηγαίναμε κονβόι, όπως μας εξηγούσε ο μπαμπάς μου,

με τη συνοδεία κυανόκρανων...Αυτό δημιουργούσε σε μένα και στην αδερφή μου ένα φόβο και μία ανασφάλεια...Μας εξηγούσαν οι γονείς μας αυτό συνέβαινε γιατί διασχίζαμε τουρκοκυπριακούς θύλακες, αλλά δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας...Όμως νιώθαμε τον κίνδυνο. Υπήρχε στον αέρα και στα βλέμματα των μεγάλων.

Το σπίτι μας ήταν στον Στρόβολο, πολύ κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο. Στις 15 Ιουλίου 1974 ακούσαμε πρώτοι τα πολυβόλα των πραξικοπηματιών. Πήγαμε στη Λεμεσό όπου και παραμείναμε μέχρι το τέλος του καλοκαιριού...Το μικρό σπίτι του παππού Δημήτρη και της γιαγιάς Μαρούλας έγινε το καταφύγιο όλης της οικογένειας του πατέρα μου, που κατέφθαναν από την Κερύνεια και τη Λάπηθο αφότου ξεκίνησε η τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου...Η θεία Έλενα, με τον σύζυγο και τα τρία τους παιδιά, ο θείος Κοκλής με τη θεία Άννα και τα τρία τους

παιδιά επίσης. Ο παππούς Χριστάκης, ο πατέρας του μπαμπά μου και η γιαγιά Δέσποινα μαζί με την μικρή τους κόρη, μάθαμε πως ήταν αιχμάλωτοι στο Μπέλαπαις, και ο θείος Κώστας... ο θείος Κώστας έμεινε για πάντα εκεί. Στην αγαπημένη του Λάπηθο. Τον πρόλαβε η βόμβα που έπεσε στην αυλή του σπιτιού του.

Για μένα ο χρόνος σταμάτησε στο ’74...Φεύγω...κι επιστρέφω ξανά στα μέρη που αγάπησα, στα μέρη που δε θυμάμαι ότι έζησα, αλλά τα συναντώ κάθε βράδυ στα όνειρά μου...Εκεί θέλω να γυρνώ...να βουλιάζω στη θάλασσα της Κερύνειας, να γεύομαι την αλμύρα της, να αναπνέω τον αέρα της κι η ψυχή μου να λυτρώνεται.

*Σταμάτη μου, σε ευχαριστώ για αυτό το σπουδαίο δώρο! Τα λόγια σου μαχαιριά στην καρδιά και έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία γιατί προέρχονται από έναν Έλληνα που νιώθει ΜΑΝΑ του την δική μας μικρή πατρίδα. Αποτελείς πρότυπο καλλιτέχνη και σημαντικού ανθρώπου για μένα. Stamatis Morfonios

*Μπάμπη μου, εσύ είσαι πια Κύπριος. Στα εννιά χρόνια που συμπορευόμαστε έχεις ζήσει τα πάντα μέσα από τις δικές μου μνήμες και έχεις αγαπήσει τον τόπο μας και τον λαό μας. Σε ευχαριστώ που αγκάλιασες το τραγούδι αυτό με τόση αγάπη, που το οραματίστηκες και του έδωσες πνοή.»... 1974-2024

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

«ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ»

Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Μορφονιός

Ενορχήστρωση-Παραγωγή: Bob Katsionis

Ηχοληψία-μίξη-programming-μπάσο-κιθάρες-πλήκτρα:

Bob Katsionis – Sound Symmetry Studio

Mastering: Γιώργος Δεληγιάννης

Στίχοι:

Εμένα η μάνα μου είναι νησί

Εμένα η μάνα μου είναι μισή

Με μια γραμμή τη χώρισαν στα δυο

Μια χαρακιά βαθιά στο λαιμό

Εμένα η μάνα μου έχει αντέξει πολλά

Ψάχνει ακόμα τα χαμένα της παιδιά

Φωτογραφίες στα χέρια κρατάει

Όμως δεν κλαίει, μονάχα τραγουδάει

Μα εγώ, παιδί της, κλαίω που πονώ

Μα εγώ, παιδί της, πεθαίνω

Στο σώμα της πάνω αυτό το ιερό

Να βλέπω ένα λάβαρο ξένο

Το μόνο φεγγάρι που μίσησα

Είναι εκεί στον ιστό κρεμασμένο

Απ’ το αίμα σου μάνα είναι κόκκινο

Στο σώμα σου λάβαρο ξένο

Το μόνο φεγγάρι που μίσησα

Είναι εκεί στο βουνό ξαπλωμένο

Απ’ το αίμα σου μάνα είναι κόκκινο

Στο χώμα σου λάβαρο ξένο

Εμένα η μάνα μου έχει ακούσει πολλά

Πως είναι φίλη μα «κείται μακράν»

Και της μιλάω, την παρηγορώ

Της λέω «ΜΑΝΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ»

Δεν ξεχνώ τα αλεξίπτωτα που πέφταν βροχή

Δεν ξεχνώ όσα χάθηκαν σε μία στιγμή

Δεν ξεχνώ την Αμμόχωστο

Δεν ξεχνώ την Κερύνεια

Κι όλα εκείνα που ως τότε έμοιαζαν να ‘ναι γαλήνια

Δεν ξεχνώ τα αδέρφια μου που μείναν εκεί

Δεν ξεχνώ τις γυναίκες να κοιτούν τη γραμμή

Δεν είναι πράσινη εκεί όπως είπαν η γη

Είναι νωπή απ’ το αίμα

Είναι ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ....