LAST DRIVE - ''ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ''..

 LAST DRIVE - ''ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ''...Οι teddyboyδες μεγάλωσαν αλλά το Rock'n'Roll κυλάει όπως πρέπει!.. Στα δικά μου τ' αυτιά οι Last Drive είναι ένα εκρηκτικό κοκτέιλ Link Wray, Stray Cats, Clash, Flaming Groovies, J.B. Lenoir. Είναι το συγκρότημα της γενιάς του Maze, του 127 Ντεσιμπέλ, του Πήγασου, του Κούκου και του Coo Coo Mack. Δερμάτινα μπουφάν, creeper, πουκάμισα καρό, μηχανές Norton και BSA, άγραφοι νόμοι και αλητεία. Αν ήσουν τέτοιος 20αρης έχεις ψυχή και στα 60 ότι κι αν έχει γίνει.

Όλοι ήταν εκεί και όχι μόνο έδωσαν ηχηρό παρών στην τελευταία διαδρομή από την Route 66 στην οδό Λιοσίων. Σε όλη αυτή τη διαδρομή τα πράγματα μπορεί να μην έφτιαξαν στον κόσμο, αλλά σίγουρα ο ήχος είναι πολύ καλύτερος από τα μέσα περίπου του 1980 που ξεκίνησαν οι Last Drive. Αυτό να λέγεται.

Τις μέρες αυτές ακούγεται δυνατά ένα τελευταίο μαρσάρισμα ενός από τα σπουδαιότερα ελληνικά συγκροτήματα. Η πορεία του ξεκίνησε εν μέσω ροκαμπίλυ κατάστασης, νιουγουεβάδων, πάνκηδων, γκαραζιέρηδων και παλιοροκάδων. Όλες οι φυλές γέννησαν τους Last Drive.

Είχα την τύχη να δω το πρώτο τους live μόλις έβγαλαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους Underworld Shakedown την άνοιξη του 1986 στο Rodeo club στο υπόγεια της οδού Χέϋδεν 34 στο πλαίσιο των συναυλιών της ΜΟΥ.ΣΥΝ.ΚΑ. (Μουσική Συνεργατική Κίνηση Αθήνας) σε καλλιτεχνική επιμέλεια του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη. Και ποιος δεν πήρε μέρος σε αυτό το φεστιβάλ που διήρκησε τρεις μήνες. Παλιοί και καινούργιοι τότε, όπως οι Παύλος Σιδηρόπουλος και Απροσάρμοστοι, Λευκή Συμφωνία,

Λήτης+Τρυκ, Τρύπες, Δέσποινα Γλέζου, Ηρακλής και Λερναία Ύδρα, Magic de Spell, Σύνδρομο, Νικόλας Άσιμος, Αγάπανθος, Jug Band Blues, Σταυρός- Γιώργος Μπιλικάς, Αίολος, Daltons, Speed και πολλοί άλλοι. Εποχές…Με πληροφόρησε ότι ήταν το πρώτο τους live εκεί ο Αλέξης Καλοφωλιάς όταν μου έδωσε συνέντευξη για το βιβλίο μου «Πρωτοπόροι του Ελληνικού Rock», κάτι που δεν ήξερα έως τότε.

Την Τετάρτη 19 Μαρτίου ήταν η τρίτη από τις πέντε sold out βραδιές τους στο Gagarin 205 στην οδό Λιοσίων 205. To κοινό εξαντλώντας τα εισιτήρια και για τις πέντε βραδιές, τους το ανταπέδωσε για τη διαδρομή αυτή αποθεώνοντάς τους ταυτόχρονα. Το δέσιμο ήταν μεγάλο εξ αρχής με το συγκρότημα αυτό της Αθήνας...Το κοινό είχε την ευκαιρία να πάει μαζί με τους Last Drive μια βόλτα πίσω στο χρόνο έως τις πιο πρόσφατες αναμνήσεις μέσα από το άλμπουμ της ζωής του συγκροτήματος με φωτογραφίες που προβάλλονταν στην οθόνη και ενώ γέμιζε σιγά – σιγά το live club έως όταν ήρθε η μεγάλη στιγμή να βγουν στην σκηνή.

Η συναυλία τους είχε στο Gagarin 205 είχε εορταστική ατμόσφαιρα με συμμετοχή του κόσμου που στο τέλος της συναυλίας ξεσάλωσε και οι Last Drive βγήκαν για δύο encore. Το live διήρκησε δυόμιση ώρες από τις 10 που ξεκίνησε και επί σκηνής ήταν ο Αλέξης Καλοφωλιάς- Alex K. (μπάσο, φωνή), ο Γιώργος Καρανικόλας-B.George Bop (πρώτη κιθάρα, φωνή), ο Στέφανος Φλότσιος (κιθάρα) και ο Χρήστος Μιχαλάτος-Chris B.I. (ντραμς).

Δεν έχει και τόση σημασία σε μια τέτοια γιορτή το τι έπαιξαν και τι δεν έπαιξαν παρατίθεται στο τέλος το set list με κάποια κομμάτια να έμειναν έξω και άλλα να μην είναι στην συγκεκριμένη σειρά. Πάντως το τελευταίο κομμάτι στη διάρκεια της κανονικής συναυλίας ήταν το Always the Sun και το αποχαιρετιστήριο στο δεύτερο encore ήταν η δική τους εκδοχή στο κλασικό Blue Moon αγαπημένο τελευταίο κομμάτι του συγκροτήματος σε όλη αυτή τη διαδρομή των 40+2 ετών που υπάρχει στο ντεμπούτο άλμπουμ τους...Ο πρώτος καλεσμένος της βραδιάς ήταν ο κιθαρίστας Πάνος Κασιάρης-P.PEP που ήταν μέλος των Last Drive και ηχογράφησαν μαζί στα άλμπουμ Heatwave του 1988 και Blood Nirvana του 1990 ο οποίος έμεινε για πολύ ώρα επί σκηνής, ώσπου τον διαδέχθηκε ένας άλλος κιθαρίστας και πρώην μέλος τους ο Θάνος Αμοργινός-T.H. Lime που είχε διαδεχθεί τον Κασιάρη γύρω στο 1992. Όλοι μαζί μαζί βγήκαν στο τέλος επί σκηνής.

Ο Αλέξης Καλοφωλιάς ευχαριστούσε το κοινό συνέχεια στη διάρκεια της συναυλίας και την πρώτη φορά που το έκανε είπε: «Σας ευχαριστούμε για όλα αυτά τα χρόνια, σας ευχαριστούμε για σήμερα. Υπάρχουν πολλές ανατολές στη ζωή ενός ανθρώπου, εμείς το ζούμε αυτό σαν μια ανατολή» και κάποια στιγμή αφιέρωσε «Ένα τραγούδι για όσους έχουν παράξενα ντυσίματα».