ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ - ''40 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ''.

 ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ - ''40 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ''..Αλλες εποχές. Μουσικάρες, τραγουδάρες. Θυμάμαι όταν είχαν κυκλοφορήσει τα ζεστά ποτά, όλοι της γενιάς μου πάθαμε ένα σοκ...Το ίδιο είχαμε πάθει με τους Φατμέ και με τον Τζιμάκο..«Μου φαίνεται σαν να `ναι χθες μα πάνε τόσα χρόνια…», 40 για την ακρίβεια από εκείνη την Πρωταπριλιά του 1985 που ο δίσκος «Ζεστά Ποτά» των αδελφών Κατσιμίχα βγήκε στον αέρα της ελληνικής δισκογραφίας αλλάζοντάς την για πάντα, με τον νέο μουσικό αέρα του, με τον ιδιαίτερο ήχο του, που «χάριζε» στο μέχρι τότε σκληρό ροκ μια γλύκα απαράμιλλη φτιαγμένη από φωνητικά και φυσαρμόνικα, με τα υπέροχα τραγούδια του, που αποτελούσαν χαμηλόφωνες, ευαίσθητες, βαθιές εξομολογήσεις και συνδύαζαν τον ανάλαφρο αέρα της ξεγνοιασιάς της καθημερινότητας με το σκοτεινό πρόσωπο της κοινωνικής σκληρότητας.

Κι όμως μεσολάβησαν αρκετά χρόνια και πολλές απορρίψεις μέχρι το μουσικό αυτό διαμάντι, που έμελλε να θέσει τις βάσεις γι΄αυτό που συνέχεια ορίστηκε ως έντεχνο ελληνικό τραγούδι, να βρει το δρόμο προς το ευρύ ακροατήριο. Ο Χάρης και ο Πάνος, τα αδέλφια από το Μπραχάμι είχαν αρχίσει να σκαρώνουν τραγούδια από τα πρώτα φοιτητικά τους χρόνια, αρχικά στην Αθήνα και στη συνέχεια στην Γερμανία και τη Γαλλία. Σε αυτό το διάστημα, από το 1977 έως το 1982, είχαν γράψει τα περισσότερα τραγούδια από τα «Ζεστά Ποτά». Όταν τα πήγαιναν όμως στις δισκογραφικές εταιρείες εισέπρατταν μεγαλοπρεπείς αρνήσεις. «Δεν είναι εμπορικά» τούς έλεγαν με νόημα.

Ο πρώτος που θα διαγνώσει την καλλιτεχνική αξία τους θα είναι ο μέγιστος Μάνος Χατζιδάκις απονέμοντάς τους, το 1982, το τρίτο βραβείο στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας, τους οποίους ο ίδιος διοργάνωνε, για το μετέτειτα πολυτραγουδισμένο «Μια βραδιά στο Λούκι».

Κι έπειτα θα έρθει η διορατικότητα και η επιμονή του Μανώλη Ρασούλη που θα πείσει την Columbia να δώσει μια ευκαιρία στα δύο αυτά παιδιά που τα έκαναν όλα αλλιώς, προσφέροντάς τους το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο. Το ημερολόγιο έγραφε 20 Φεβρουαρίου του 1985 όταν ο Χάρης και ο Πάνος διαβαίνουν το κατώφλι του Στούντιο Sierra της Λεωφόρου Μεσογείων για να ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις. Εκεί, εκτός από τον Μανώλη Ρασούλη που είχε αναλάβει την παραγωγή του δίσκου, θα συναντήσουν δύο σπουδαίους μουσικούς, τον Νίκο Αντύπα και τον Γιάννη Σπάθα, πρώην μέλη των καθόλα πρωτοπόρων και επιδραστικών Socrates, που θα κάνουν τις απρόσμενα ευφυείς ενορχηστρώσεις. Όλες αυτές οι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους μουσικές δυνάμεις θα μπλέξουν με έναν μαγικό τρόπο και θα δημιουργήσουν ένα πολύτιμο και διαχρονικό διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας.

Ένα διαμάντι που έκλεινε μέσα του δέκα μικρές, χαμηλόφωνες αλλά αριστουργηματικές ιστορίες: «Βοήθεια, Χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω/ ζηλεύω όποιον της μιλά και όποιον την κοιτάει/μα πιο πολύ ζηλεύω εκείνον π’ αγαπάει/σαν τρέμει το κορμάκι της και σαν λιγοθυμάει» παραμιλούσε ο ήρωας απ’ το «Μια βραδιά στο λούκι». «Και έκανες υπομονή γιατί φοβόσουν το κελί/Καλόπιανες τη μοναξιά και τον ασβέστη που `πεφτε/ Σαν χιόνι απ’ το ταβάνι…» εξιστορούσαν στον συγκλονιστικό «Φάνη». «Σκέφτομαι πάλι ίσως δεν ήσουνα εσύ ό, τι ονειρεύτηκα» εξομολογούνταν στις «Προσωπικές Οπτασίες». «Παίξε για την αγάπη μου που μ’ άλλονε κοιμάται…» τραγουδούσαν στο «Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα», «Έφυγα σαν τον κλέφτη δίχως λόγια, και δεν λογάριασα την πίκρα τη δική σου…» παραδέχονταν στα «Κορίτσια της συγγνώμης»,« Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα» προέτρεπαν στον ομώνυμο κομμάτι, «Πεθαίνεις με τους ποιητές κάθε ηλιοβασίλεμα…» διαπίστωναν στο «Υπόγειο» με τους στίχους της Ρίτας Παπά, «Μου το `χες πει πολλές φορές ότι δε μ’ αγαπούσες, συγγνώμη δεν κατάλαβα ότι το εννοούσες» εξομολογούνταν στο «Ρίτα Ρίτακι»…

Κι ήταν αυτό το τελευταίο, το ποτισμένο με τη νεανική ανεμελιά απλό αυτό τραγούδι, που έμελλε να αποτελέσει το «διαβατήριο» για την είσοδο στον μαγικό μουσικό κόσμο των Κατσιμιχαίων. Με την «Ρίτα» έκαναν το μεγάλο μπαμ, κι ας την έβαλαν την τελευταία στιγμή στο δίσκο, εκείνη η εμπορική ηρωίδα, το όνομα της οποίας αναγραφόταν και στο εξώφυλλο του δίσκους ως κράχτης, τούς άνοιξε τις πόρτες προς το ευρύ κοινό που έσπευσε στα δισκοπωλεία να αγοράσει τα «Ζεστά Ποτά» εκτοξεύοντας τις πωλήσεις τους σε 100,000 μέσα σε λίγες μέρες.

«Έξω από κάποιο βενζινάδικο της γειτονιάς μας, υπάρχει ένα αυτόματο μηχάνημα με αναψυκτικά και καφέδες. Είναι το στέκι μας, κάτι σαν υπαίθριο καφενείο για δύο, εκεί που καταλήγουν πάντα οι μεταμεσονύχτιες βόλτες και συζητήσεις μας εδώ και χρόνια. Τα δέκα τραγούδια του δίσκου φτιάχτηκαν από το 1977 (Φάνης) μέχρι και το 1984 και η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι κατά κάποιο τρόπο το ενδέκατο, αφού περιέχει και τον έμμεσο τίτλο του δίσκου ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ» έγραφαν οι Κατσιμιχαίοι στο σημείωμα του δίσκου αναφερόμενοι στο ευρηματικό εξώφυλλό του.«Η καλλιτεχνική οντότητα του Χάρη και του Πάνου είναι αυθεντικότατη φύσει και θέσει και τα τραγούδια τους κινούνται ολοταχώς προς τη χρυσή τομή του νεοελληνικού τραγουδιού και είναι τόσο ανθρώπινα που τα αισθάνομαι σαν ζεστά ποτά, μέσα σε ύπουλα παγωμένη νύχτα του χειμώνα. Δεν είναι απλώς ελληνικά τραγούδια. Είναι ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ που φανερώνουν ελληνικές υπάρξεις, που χύνονται στη γλυκύτητα του τραγουδιού της ανθρώπινης φυλής» επισήμαινε ο Μανώλης Ρασούλης στο δικό του σημείωμα.

Κι είχε απόλυτο δίκιο. Γιατί, όπως περίτρανα αποδείχτηκε, τα τραγούδια αυτά φέρνουν, εδώ και τέσσερις δεκαετίες, τη ζεστασιά στις παγωμένες μέρες και νύχτες μας, συντροφεύουν την μελαγχολία μας, κλείνουν όμως παράλληλα πονηρά το μάτι στην ελπίδα, κι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό απ΄ όλα: «Τίποτα δεν έχει αλλάξει.και τίποτα δεν είναι όπως παλιά/μένει όμως ακόμα ένα πείσμα/που δεν είναι συνήθεια μοναχά».