ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΟΥ - ''ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΠΟΘΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΤΗΣ''...

 ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΟΥ - ''ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΠΟΘΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΤΗΣ''...Ο Νότης είναι ένας τραγουδιστής που κατέκτησε τις καρδιές των ανθρώπων μπήκε σε όλα τα σπίτια, ήτανε πρώτος σε πωλήσεις, πήγε πάρα πολύ καλά η καριέρα του. Κάπου το έχασε με τις δηλώσεις του και με την τάση του να κάνει ακραία πράγματα. Νομίζω όλο αυτό το διάστημα που ο Νότης χάθηκε μάλλον έσκυψε μέσα του για να δει τα λάθη του και να τα διορθώσει»...«Όταν θέλεις να απομακρυνθείς από όλους, μπορείς να το κάνεις και προφανώς έχει τους δικούς του λόγους. Όλοι μεγαλώνουμε και βάζουμε τον εαυτό μας απέναντι, γινόμαστε ένας καθρέφτης και βλέπουμε τα λάθη μας»...

«Έχω πάρα πολύ καιρό να μιλήσω μαζί του αλλά ξέρετε εγώ είμαι από τους άνθρωπος που όταν ο άλλος επιλέγει έναν τρόπο ζωής και έναν τρόπο έκφρασης τον αφήνω να ακολουθήσει αυτό που έχει αποφασίσει και πιστεύω καλό θα του κάνει και πιστεύω ότι θα δει τα λάθη του. Αυτά ήταν τραγικά λάθη. Αν βλέπει ότι δεν μπορεί να πάρει βρίσκεται σε ένα χώρο που εξουσία έχει η δημοκρατία τότε ας μείνει απομονωμένος όπως όλοι αυτοί οι άνθρωποι για μένα. Απομόνωση θέλουν»!!...Τον φάγατε τον ανθρωπο.. Επιλογή του να φύγει από τη δημοσιότητα. Τι σας ενόχλησε; Αφήστε τον ήσυχο.. επειδή δε δήλωσε αριστερος πρέπει να τον λιντσάρετε ψυχικά;...Έχει πονέσει πολύ κόσμο η απουσία του. Πρέπει να σεβαστούμε την απόφαση του να απέχει. Στην τελική δεν ξεγέλασε κανένα, αυτά που είπε, αυτά είναι. Δεν επέλεξε το εύκολο δρόμο σε όλη την καριέρα του. Είναι πολύ λαοφιλής και πολύ αγαπητός στα λαϊκά στρώματα. Είναι ο άνθρωπος που ξέφυγε από τα συνήθη και έκανε τεράστια καριέρα. Μαγκιά του. Αυτοδημιούργητος χωρίς ξένες πλάτες. Ότι και αν έκανε και αν είπε το έκανε με κόστος προς αυτόν. Καλά να είναι δεν του αξίζει αυτή η κοινωνία...Ναι κυρια Δημου βολευει πολλους να μην ειναι στην πιστα ο Νοτης.....γεμισαμε αταλαντους με χαζοτραγουδα.....σε πολλα ο Νοτης ειχε δικιο ισως ο τροπος του μπορει καποιες φορες να ηταν ακομψος και να ξεφευγε... Αλλα δεν ειναι ωραιο να φιμωνουμε καποιον επειδη εχει τις δικες του αποψεις.....αν δεν κανω λαθος εχουμε ελευθερια λογου κυρια Δημου....η μηπως κανω λαθος;..

Σήμερα, τα περισσότερα τραγούδια φτιάχνονται μακριά απ’ το συναίσθημα. Έχουν μια βιασύνη και μια επιφανειακότητα, αναζητούν επιτηδευμένα να ξεχωρίσουν. Είναι μεγάλη η παγίδα του πόσο εύκολα μπορείς κανείς να ανέβει και να κατέβει στην εποχή μας. Είναι σημαντικό οι άνθρωποι που ασχολούνται με το τραγούδι να μην το βλεπουν σαν έναν τρόπο να γίνουν γνωστοί και να βγάλουν χρήματα. Δεν είναι απλό αυτό που κάνουμε, θέλει θυσίες. Ακούω όλα αυτά τα χρόνια να λένε πως περνάμε ωραία, διασκεδάζουμε και αμοιβόμαστε καλά. Αυτή η εικόνα δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν διασκεδάζουμε, δουλεύουμε. Μπορεί να μην είμαστε γιατροί να αλλάζουμε καρδιές σώζοντας ανθρώπους, μαλακώνουμε όμως την ψυχή όσων μας ακούνε κι αυτό είναι σημαντικό».

«Κάτι που νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν μια μέρα στην Πλάκα. Είχα φτάσει νωρίτερα στο ραντεβού μου και είχα σταματήσει σε ένα περίπτερο να χαζέψω εφημερίδες. Εκεί ήταν και μια μαυροντυμένη μεγάλης ηλικίας γυναίκα. Ήταν τόσο εξοικειωμένη με τη φωνή μου όπως την άκουγε στα τραγούδια που ακούγοντας να μιλάω στην κυρία στο περίπτερο, κατάλαβε ότι είμαι εγώ. Μου έπιασε το χέρι και μου είπε: "Να σου πω κορίτσι μου, εσύ είσαι που τραγουδάς το Ετοιμάζω Ταξίδι;". Της είπα πως ήμουν εγώ και τότε έσκυψε να μου φιλήσει τα χέρια. Την απέτρεψα φυσικά, με εκείνη να μου λέει: "Δεν ξέρεις τι γιατρειά είσαι για το παιδί μου, που έχει χαθεί σε έναν κόσμο άγνωστο για εμένα". Ήταν κάτι το συγκλονιστικό για εμένα».

«Το ξεκίνημα μου απ΄ τον Δημήτρη Χορν στο Μάνο Χατζιδάκι ήταν σίγουρα καθοριστικό, καθώς και η αγάπη και η πίστη του αείμνηστου και σπουδαίου παραγωγού Γιώργου Μαρκάκη σε εμένα. Δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω τη συνεργασία με τον Γιώργο Νταλάρα, τη Μαρινέλλα, τον Γιώργο Μαρίνο και φυσικά με τον Γιάννη Σπανό που ήταν και θα είναι για πάντα ένας σπουδαίος σταθμό για εμένα. Επίσης, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στη Λίνα Νικολακοπούλου και τη Μαριανίνα Κριεζή. Δεν ξεχνιούνται αυτές οι συνεργασίες, δεν ξεφεύγεις, είναι πάντα μπροστά σου σαν οδηγός. Ήμουν στα αλήθεια τυχερή, που με διάλεξαν οι άνθρωποι αυτοί».

«Πάντα διεκδικούσα αυτά που ήθελα ανεξαρτήτως τι έκαναν οι άλλοι γύρω μου. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να συγκριθώ με κανέναν και καμία, σε έναν χώρο φοβερά ανταγωνιστικό. Το πιο γλυκό πράγμα που μου συμβαίνει σε όλη αυτήν τη διαδρομή, είναι ότι δεν έχω απωθημένα. Έχω αντιμετωπίσει δυσκολίες αλλά δεν ήταν ικανές να μου στραπατσάρουν την ηρεμία της ψυχής μου. Είναι απελευθερωτικό αυτό. Πέφτω να κοιμηθώ και ο ύπνος με παίρνει αμέσως.

Δεν αντιλήφθηκα κάποια διαφορετική συμπεριφορά απένατι μου εξαιτίας του φύλου μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν ανισότητες. Οι γυναίκες έχουν δώσει τεράστιους αγώνες για τη θέση τους στην κοινωνία με τους όρους τους και όχι τους όρους των άλλων, ώστε να μην τις βλέπουν απλά σαν μια σάρκα που γεννά παιδιά, με την προσωπικότητα της να απαξιώνεται διαρκώς σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία...Πιστεύω βαθιά στην ελευθερία του πνεύματος και του σώματος, ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Κάθε γυναίκα μπορεί να φορέσει ό,τι θέλει να πάει όπου θέλει και με όποιον θέλει».

«Πιο πολύ απ' όλα με πονάει η ανάγκη να του πω "καλημέρα" και να μην μπορώ να το κάνω ακούγοντας τον. Χάνεται η ύλη, δεν θα σταματήσει όμως να υπάρχει μέσα από το έργο του. Με τον Μανώλη Λιδάκη μεγαλώσαμε μαζί. Τα τελευταία χρόνια δεν ήμασταν κοντά, όποτε όμως χρειάστηκε ήμουν εκεί και θα ήμουν πάντα. Ήταν αδερφός μου, έτσι βιώνω την απώλεια του. Βαραίνουν οι απώλειες, είναι αβάσταχτο. Η μνήμη είναι το μόνο που με παρηγορεί».

«Υπάρχει μια απαξίωση στην οποία είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Το να μην εμπιστεύεται ο κόσμος το δικαστικό σώμα, να μην πιστεύει πια τους πολιτικούς, να μην ακολουθεί με βάση το ένστικτο του ανθρώπους που αξίζουν να υπάρχουν, είναι πρόβλημα. Ζούμε σε χρόνια περίεργα. Παρόλα αυτά, παρατηρούμε ότι εκεί που νομίζεις ότι όλοι αδιαφορούν κλεισμένοι στο κουτί από μπετόν, γίνεται κάτι, ενώνονται και διαμαρτύρονται για το αυτονόητο. Είναι ελπιδοφόρο όλο αυτό που συμβαίνει για τα Τέμπη. Θέλω κι εγώ όπως και όλοι οι πολίτες, να μάθω το γιατί. Γιατί χάθηκα τόσοι άνθρωποι, τόσοι νέοι, το μέλλον μας. Ο ιστορικός του μέλλοντος δεν μπορεί να μην γράψει αυτή την περίοδο. Μεγαλώνει η μοναξιά, δεν υπάρχει το φλερτ, η ανάγκη της επαφής, να μυρίσεις τον άλλον, να τον γνωρίσεις».

«Τη Μαλβίνα τη γνώριζα και υπήρχε αμοιβαία συμπάθεια και θαυμασμός. Ήταν μια γυναίκα πρότυπο για εμένα. Ο Γιάννη Κολιάκος που έγραψε τους στίχους είναι ένας άνθρωπος του πολιτισμού. Με ρώτησε αν θέλω να το κάνουμε και είπα αμέσως το ναι. Το έδωσα στον Χρήστο και την επόμενη μέρα το είχε κιόλας ετοιμάσει. Εντυπωσιακά ταλαντούχος συνθέτης, τι να λέμε. Είναι ένα τραγούδι που μιλά για τη μοναξιά. Άξιζε η Μαλβίνα να της το αφιερώσουμε».