ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΗΣ - ''ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ''...

 ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΗΣ - ''ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ''...Τον Μάρτιο του 2024 ο Τάσος Κωστής βίωσε την απώλεια της συζύγου του, η οποία αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Το ζευγάρι ήταν μαζί 44 χρόνια και στη διάρκεια του γάμου τους απέκτησαν ένα γιο. Ο ηθοποιός ένα χρόνο μετά τον θάνατο της αγαπημένης του Μαριάννας, μίλησε στην συνέντευξή του στην εφημερίδα On Time για τον χαμό της και το πώς τον διαχειρίστηκε...Έπρεπε να το διαχειριστώ αυτό και εδώ ήταν πολύ δύσκολο να το κάνω. Μου έγινε πρόταση για την Κύπρο και το είδα σαν ευκαιρία. Ανεβάσαμε με τον Λώρη Λοϊζίδη τον «Μπακαλόγατο» -όλο το χειμώνα με sold out παραστάσεις- και συνεχίζουμε και όλο το καλοκαίρι. Η απόφασή μου αυτή μου έχει κάνει πολύ καλό. Γιατί εδώ, όπου και αν γυρίσω, ό,τι και να κάνω, τη βλέπω μπροστά μου. Εδώ στο σπίτι μας είναι τα πράγματα που αγαπήσαμε, ενώ εκεί όλα είναι καινούρια. Βεβαίως, τη φωτογραφία της την πήρα μαζί μου. Με τη Μαριάννα ήμασταν 44 χρόνια μαζί. Ήταν σύντροφος, πάντα δίπλα μου, ούτε πίσω μου ούτε μπροστά μου. Είναι πολύ μεγάλο ψυχικό τραύμα ο χαμός της. Όλα τα παλέψαμε μαζί. Κι εγώ πριν από δέκα χρόνια είχα νοσήσει από καρκίνο και ήμουν στο κρεβάτι κι εκείνη δίπλα μου. Μετά αντιστράφηκαν τα πράγματα, καθώς χτυπήθηκε εκείνη από τον καρκίνο. Ήμουν συνεχώς στο πλευρό της, αλλά ενώ εγώ είχα έναν ορίζοντα μπροστά μου, στη δική της περίπτωση πέσαμε σε τοίχο.

Ήλπιζε σε ένα θαύμα. Το πάλεψε τρία χρόνια. Πήγαινε καλά. Δυστυχώς μετά, τους τελευταίους έξι μήνες, άρχισε η κατηφόρα και δεν σταματούσε. Την έχασα (η φωνή του «σπάει»). Αποφάσισα να φύγω στην Κύπρο για να μπορέσω να το διαχειριστώ, γιατί δεν ξεχνάς. Είναι η ζωή σου. Όλη την ώρα σου έρχονται τα πάντα στο μυαλό. Σου λείπει ο μισός σου εαυτός. Γυρίζεις το κεφάλι σου, βλέπεις ένα αντικείμενο και θυμάσαι… Πας να πιεις έναν καφέ και λες «εδώ είχαμε έρθει μαζί». Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές. Στην Κύπρο κάπως ξεχνιόμουν και μπορούσα με τη δουλειά να παίρνω τις ανάσες μου.

Δεν κλείνει η πληγή (η φωνή του «σπάει»). Το παλεύεις όπως μπορείς. Η πληγή με το χρόνο γίνεται κάπως πιο απαλή. Στην αρχή δεν σου λείπει γιατί είσαι σε σοκ λόγω της απώλειας. Ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, μόνος. Εκείνο πρώτη φορά μόνος, το άλλο πάλι μόνος. Ήταν η πρώτη χρονιά που ήμουν μόνος μου, χωρίς εκείνη. Μου λείπει πολύ. Είναι μεν πιο διαχειρίσιμο, αλλά και πάλι εξακολουθεί να μου λείπει. Ευτυχώς, στην Κύπρο νιώθω καλύτερα. Κι έχω βρει ανθρώπους που με έχουν αγκαλιάσει γιατί κι εγώ είμαι κοινωνικό άτομο, δεν θέλω συνεχώς να είμαι μέσα στο σπίτι μου ολομόναχος. Περπατάω, μιλάω στον κόσμο, με έχουν αγκαλιάσει και με συγκινούν με την αγάπη τους.