ΝΟΝΙΚΑ ΓΑΛΗΝΕΑ - ''ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΑΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ''...ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣ..

 ΝΟΝΙΚΑ ΓΑΛΗΝΕΑ - ''ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΑΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ''...ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣ...Η Νόνικα Γαληνέα υπήρξε μια από τις από τις πιο ευγενικές μορφές του θεάτρου. Είχε χαρακτηριστεί ως η «μεγάλη κυρία του θεάτρου», το οποίο υπηρέτησε για πολλές δεκαετίες ως πρωταγωνίστρια, θιασάρχης και μεταφράστρια, κυρίως σε έργα του σύγχρονου ρεπερτορίου...Γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου 1938 στην Αθήνα. Ήταν κόρη του δικηγόρου Πέτρου Γαληνέα και της Θεοδοσίας Καραϊωσηφόγλου, της Ντορέτ της κοσμικής Αθήνας. Φοίτησε σε ιδιωτικά σχολεία της Ελλάδας και του εξωτερικού (Ιταλία, Ελβετία). Σε ηλικία 18 ετών εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου αρχικά έγινε δεκτή στη σχολή γραμματέων Denson του Λονδίνου και κατόπιν σπούδασε υποκριτική στο Weber Douglas School of Singing and Dramatic Art.

Σε νεαρή ηλικία παντρεύτηκε τον νευρολόγο Νίκο Μουτούση, με τον οποίο απέκτησε τρεις κόρες, τις δίδυμες Αριέττα και Αλεξία και τη Μαρία-Αμαλία. Η Αριέτα και η Αμαλία Μουτούση ακολούθησαν τα βήματα της μητέρας τους και θεωρούνται από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς τους. Μετά τον χωρισμό της, η Νόνικα Γαληνέα, έζησε για 21 χρόνια έως το 1990 με τον Αλέκο Αλεξανδράκη.

Η καλλιτεχνική της σταδιοδρομία της ξεκίνησε το 1963 με εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης, όπου η πρώτη της παράσταση ήταν οι «Όρνιθες» του Αριστοφάνη. Συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν, την Κατίνα Παξινού, τον Δημήτρη Χορν, την Άννα Συνοδινού, τον Αλέξη Μινωτή, τον Δημήτρη Μυράτ κ.ά. Από το 1969 έζησε και συνεργάστηκε με τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Μαζί, δημιούργησαν δύο θεατρικές σκηνές, το «Θέατρο Ιλίσια» και το «Στούντιο Ιλίσια». Συνεργάστηκε επίσης με τα δύο κρατικά θέατρα της χώρας (Εθνικό και Βορείου Ελλάδος)...Τον Ιούνιο του 2003 έγινε η πρώτη ελληνίδα ηθοποιός που έπαιξε στα αγγλικά στο περίφημο «Κόβεντ Γκάρντεν» του Λονδίνου. Ερμήνευσε τα μονόπρακτα «Η πιο δυνατή» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ και «Αυτό που δεν ειπώθηκε» του Τενεσί Ουίλιαμς, μαζί με την κόρη της Αμαλία Μουτούση.

Στη μακρά της πορεία στο θέατρο ένωσε τις δυνάμεις της με καταξιωμένους καλλιτέχνες του χώρου, όπως ο Μίνως Βολανάκης, ο Γιάννης Κόκκος, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Ανδρέας Βουτσινάς, ο Στιούαρτ Μπερτζ, ο Διονύσης Φωτόπουλος και η Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ.

Το 2006 τιμήθηκε για την προσφορά της στο ελληνικό θέατρο με το βραβείο «Κυβέλη» και το 2017 με το βραβείο «Νίκος Κούρκουλος».

Στον κινηματογράφο και την τηλεόραση οι εμφανίσεις της ήταν λιγοστές. Στη μεγάλη οθόνη έπαιξε στις ταινίες: «Η Λεωφόρος του Μίσους» (1968), «Η κόρη του ήλιου» (1971), «Η Κόμισσα της Κέρκυρας» (1972) και «Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι εμείς» (1972). Στην μικρή οθόνη εμφανίστηκε στις σειρές: «Ο Παράξενος Ταξιδιώτης» ( ΕΙΡΤ, 1972), «Οι πρωταγωνιστές» (ΥΕΝΕΔ, 1981), «Τμήμα ηθών: Ζιγκολό» (ΑΝΤ1, 1992), «Το 13ο Κιβώτιο» (ΑΝΤ1, 1992)

Το μεταφραστικό της έργο περιλαμβάνει δεκαεπτά θεατρικά έργα, πολλά εκ των οποίων έχουν δημοσιευτεί. Το 2005 εξέδωσε την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Ζωή μου» (εκδόσεις Λιβάνη) και δύο χρόνια αργότερα το βιβλίο «Επέστρεφε» (εκδόσεις Ιανός).

Η Νόνικα Γαληνέα πέθανε στις 2 Ιουνίου 2023 στην Αθήνα, σε ηλικία 84 ετών..

Η αφήγηση της Νόνικας Γαληνέα για τον μεγάλο έρωτα που έζησε με τον Αλέκο Αλεξανδράκη είναι απολαυστική: “Ήταν καλοκαίρι του 1969, τότε που πρωτοδουλέψαμε στο θέατρο ”’Μετροπόλιταν” της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, στα “Μεγάλα Χρόνια” του Γεωργίου Ρούσσου. Εγώ ήμουν σε διάσταση από πολύ καιρό και εκείνη την εποχή έβγαινε επιτέλους το διαζύγιό μου...H Νόνικα Γαληνέα και ο Αλέκος Αλεξανδράκης αποτέλεσαν ζευγάρι στη ζωή και στο θέατρο για περισσότερα από είκοσι χρόνια, γράφοντας ιστορία με παραστάσεις όπως το “Κάθε χρόνο τέτοια μέρα”, “Μάρτυς κατηγορίας”, “Καινούργια σελίδα”. Το 1986 το θεατρικό ζευγάρι εγκαταστάθηκε στο θέατρο ”Ιλίσια’, το οποίο ανακαίνισε εξ ολοκλήρου. Εκεί ανέβηκαν παραστάσεις που άφησαν εποχή, ανάμεσά τους η “Επιστροφή της γηραιάς κυρίας” και η “Ευαίσθητη ισορροπία”.

Ο Αλέκος ήταν πάντα ο πρώτος που ερχόταν στην πρόβα και ο τελευταίος που έφευγε. Ήξερα πως ήταν παντρεμένος και πως είχε ένα αγοράκι. Δεν είχαμε ανταλλάξει ποτέ κουβέντα εκτός από καλημέρα και επειδή δεν τολμούσα να τον κοιτάω, πήγαινα από πίσω του και κοίταζα το σβέρκο και τα μαλλιά του.

Ήταν πολύ ωραίος. Ένιωθα μεγάλη έλξη, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν πως μια μέρα, σύντομα, θα είμαστε ζευγάρι. Δε φανταζόμουν καν πως του άρεσα. Την πρώτη φορά που μου μίλησε στην πρόβα μού είπε: “Καλοκαίρι με τη Μόνικα”. Του είπα: “Μόνο που εμένα με λένε Νόνικα”. Και μου απάντησε: “Το ξέρω”.

“Δε μίλαγε ο άτιμος και εγώ ήμουν τρισχειρότερη. Έλεγα από μέσα μου: “Αντίσταση, βάλε αντίσταση, θα γίνεις ρεζίλι…”. Αυτό που αισθανόμουν μέρα με τη μέρα μεγάλωνε.”

Στη διαδρομή έτρεμα ολόκληρη από τρακ και νόμιζα πως θα τρελαινόμουν. Όταν βγήκε απ’ το αυτοκίνητο για να με καληνυχτίσει, του είπα (πώς το τόλμησα ούτε ξέρω): ”Φίλησέ με”.

Στο θέατρο “Μετροπόλιταν” η Νόνικα Γαληνέα μοιραζόταν το καμαρίνι της με την Νίκη Τριανταφυλλίδη, την πρωταγωνίστρια του έργου.

“Δεν είχα υποψιαστεί πως δεν μπορούσε να με υποφέρει. Έδειχνε άγγελος επί της γης, αλλά πρέπει να είχε διαισθανθεί ότι άρεσα στον Αλεξανδράκη. Ένα βράδυ, στις 29 Ιουνίου 1969, μέρα Σάββατο, βγαίνοντας απ’ το καμαρίνι μας με κλείδωσε μέσα και έφυγε. Άρχισα να φωνάζω. Ο φύλακας δεν υπήρχε περίπτωση να με ακούσει.

Αν και φορούσε διπλά ακουστικά, ήταν θεόκουφος. Και με άκουσε ο Αλεξανδράκης από τη μάντρα, δύο τετράγωνα πιο κάτω, όπου είχε πάει να πάρει το αυτοκίνητό του. Γύρισε πίσω και μου άνοιξε μαζί με το φύλακα, γιατί η άλλη είχε βάλει λουκέτο....

Του είπα πως δεν είχα αυτοκίνητο, παρόλο που είχα, ένα κάμπριο Triumph διθέσιο, το οποίο μόλις είχα πάρει. Το είχα στην ίδια μάντρα που είχε κι εκείνος το δικό του, αλλά μια και ο Αλέκος έμενε στη Γλυφάδα κι εγώ στον Αστέρα της Γλυφάδας με πήγε εκείνος. Στη διαδρομή έτρεμα ολόκληρη από τρακ και νόμιζα πως θα τρελαινόμουν. Όταν βγήκε απ’ το αυτοκίνητο για να με καληνυχτίσει, του είπα (πώς το τόλμησα ούτε ξέρω): ”Φίλησέ με”.

Εκείνος μου είπε: ”Άσ’ το καλύτερα”, και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι βρεθήκαμε κάτω από ένα δέντρο, ενώ τ’ αυτοκίνητα περνούσαν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο ρίχνοντας τα φώτα τους πάνω μας….”.

Σύντομα ο γάμος του Αλεξανδράκη ήταν παρελθόν. “Έφυγε από το σπίτι του και ήρθε να μείνει μαζί μου. Η γυναίκα του, ένας αξιοπρεπέστατος άνθρωπος, γύρισε στην Ελβετία με τα δυο παιδιά τους”.

Το 2017 η Νόνικα Γαληνέα έδωσε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, στην Αργυρώ Μποζώνη και μίλησε για την φιλία της με τον πρωταγωνιστή και κατοπινό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου: «Μαζί με την Ξένια Καλογεροπούλου, το Γιώργο Μιχαλακόπουλο, τη Χρυσούλα Διαβάτη και πολλούς άλλους σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου ήθελε να κάνουμε τον Γλάρο. Έσπασαν οι πόρτες. Από τότε μέχρι το τέλος διατηρήσαμε αυτή τη φιλία, μα και τσακωμούς και διαφωνίες και τις φωνάρες του. Ήταν νευρικός ο Νίκος και καμιά φορά άδικος, αλλά μετά ζητούσε συγγνώμη. Θυμάμαι όταν του είπα θα παίξω στο Κόβεν Γκάρντεν μου έβαλε τις φωνές, έγινε θηρίο : «Τι κάνεις; Ό,τι κάνεις πρέπει να το κάνεις για τον τόπο σου», μου είπε. Και έφυγα κακήν κακώς από το σπίτι του. Μετά βέβαια ήρθε και με είδε για να μου πει ότι ήμουν πολύ καλή και να μου ζητήσει συγγνώμη.»

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η Νόνικα Γαληνέα αποτέλεσαν ζευγάρι στη ζωή και στο θέατρο για περισσότερα από είκοσι χρόνια, γράφοντας ιστορία με παραστάσεις όπως το “Κάθε χρόνο τέτοια μέρα”, “Μάρτυς κατηγορίας”, “Καινούργια σελίδα”. Το 1986 το θεατρικό ζευγάρι εγκαταστάθηκε στο θέατρο ”Ιλίσσια’, το οποίο ανακαίνισε εξ ολοκλήρου. Εκεί ανέβηκαν παραστάσεις που άφησαν εποχή, ανάμεσά τους η “Επιστροφή της γηραιάς κυρίας” και η “Ευαίσθητη ισορροπία”.

Ο κύκλος ωστόσο έκλεισε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. “Χωρίσαμε με τον Αλέκο με πολύ κόπο, διατηρώντας πάντα μια πολύ ουσιαστική σχέση και αντιμετωπίζοντας το χωρισμό μας με αλήθεια και σεβασμό. Αυτό έσωσε τη σχέση μας”.

Στα απομνημονεύματά της με τίτλο “Επέστρεφε” (ΙΑΝΟΣ) η μεγάλη ηθοποιός έγραψε για το χαμό του Αλέκου Αλεξανδράκη: “Πόνεσα τόσο πολύ όταν έφυγε. Νόμιζα πως αυτός ο πόνος δε θα περάσει ποτέ…”.