YVONNE SANSON - ''22 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ''.

 YVONNE SANSON - ''22 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ''..Ηταν τέτοια και τόση η φήμη της στην δεκαετία του ’50, με αποτέλεσμα στους τίτλους αρχής της ταινίας του Τζαβέλλα το όνομά της να εμφανίζεται πιο μπροστά ακόμη και από εκείνο του βασικού πρωταγωνιστή Δημήτρη Χορν!...Είχε έρθει στην Ελλάδα του ’57 σαν ντίβα του ευρωπαϊκού σινεμά (και βασικά του ιταλικού) η Υβόν Σανσόν, επιχειρώντας να δώσει (και) μια ξεχωριστή προωθητική δύναμη στην ταινία της Finos Film, ασχέτως αν τελικώς δεν το κατάφερε. Το λέμε, γιατί το «Μια Ζωή την Έχουμε!» είχε κόψει μόλις 98.584 εισιτήρια στις αίθουσες πρώτης προβολής Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων, τη σεζόν 1957-58 (τρίτη ταινία σε εισπράξεις, πίσω από τις «Η Θεία από το Σικάγο» και «Η Λίμνη των Πόθων»).

Ένα βασικό που πρέπει να πούμε είναι πως η Σανσόν, στα μέσα του ’50, παρουσιαζόταν στα μίντια της εποχής σαν μια Ελληνίδα παγκοσμίου φήμης σταρ. Εννοούμε πως από εκείνη ήδη την εποχή ήταν γνωστή η καταγωγή τής ηθοποιού και η σχέση της με την Ελλάδα, καθώς η Σανσόν είχε γεννηθεί στην Θεσσαλονίκη το 1925, από γάλλο πατέρα ρωσικής καταγωγής και ελληνίδα μητέρα....Τα βιογραφικά στοιχεία τής Υβόν Σανσόν, που πέθανε σαν σήμερα στις 23 Ιουλίου 2003, στην Μπολόνια, στα 78 της, είναι κάπως περιπλεγμένα. Σίγουρα είχε ζήσει στη Θεσσαλονίκη αρκετά χρόνια της νεότητάς της, ενώ μέσα στην Κατοχή, το 1943, καταφεύγει με την οικογένειά της στην Ιταλία – με την πρώτη εμφάνισή της στον κινηματογράφο να καταγράφεται (κατά την IMDb), στο δράμα “Aquila Nera” (1946) του Riccardo Freda.

Έχοντας εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση, η Υβόν Σανσόν γρήγορα επιβάλλεται στο κύκλωμα των ρομαντικών μελοδραμάτων της Cinecittà, γυρίζοντας μέσα σε μια 15ετία κάμποσα απ’ αυτά, σε σκηνοθεσίες των Alberto Lattuada, Luigi Zampa, Luigi Comencini, Raffaello Matarazzo κ.ά., γνωστών και καλών σκηνοθετών δηλαδή, έχοντας δίπλα της τον γόη τής εποχής Amedeo Nazzari, την Gina Lollobrigida και άλλους ηθοποιούς...Έκανε ταινίες και για το γαλλικό σινεμά η Υβόν Σανσόν (σε σκηνοθεσίες των André Cayatte, Jean-Pierre Melville και René Clément), ενώ από τα τέλη του ’50 και μετά το άστρο της αρχίζει να δύει, με την ίδια να συμμετέχει σε δεύτερους ρόλους σε μερικές μνημειακές ταινίες εκείνης της περιόδου, όπως στο γουέστερν “Django” (1966) του Sergio Corbucci και βεβαίως στον περίφημο «Κομφορμίστα» (1970), το αριστούργημα του Bernardo Bertolucci.

Σαν ηθοποιός, παρά το επιβλητικό και εκθαμβωτικό παρουσιαστικό της, θεωρήθηκε κάπως «παγερή» και όχι «άνετη» μπροστά από την κάμερα, ενώ και τα ιταλικά της, που δεν ήταν τέλεια, δημιουργούσαν κάποια επιπλέον προβλήματα (τα οποία, συχνά, αντιμετωπίζονταν με το ντουμπλάρισμα της φωνής της).

Διαβάζοντας μέσα στα χρόνια ποικίλα κείμενα, στα ελληνικά σάιτ, για την περίπτωση της Υβόν Σανσόν, μου έκανε πάντα εντύπωση κάτι από το καλλιτεχνικό τέλος της – πως η τελευταία ταινία, που είχε γυρίσει η Σανσόν ήταν ελληνική, έχοντας τον μακρύ τίτλο «Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι εμείς» (στην πραγματικότητα ο σωστός τίτλος ήταν λίγο διαφορετικός). Η ταινία ήταν σκηνοθετημένη από τον Κωστή Ζώη και εμφανίζεται, παντού, ως παραγωγή του 1972.

Όσοι και όσες έχουν γράψει για την Υβόν Σανσόν αναφέρουν, πάντα, στα κείμενά τους, την παρουσία της στην ταινία του Ζώη (προφανώς κάποιοι αντιγράφουν από άλλους), αλλά ποτέ κανείς δεν έψαξε να βρει κάποιες περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτήν την ταινία, που θα σηματοδοτούσε, σε κάθε περίπτωση, το τέλος της κινηματογραφικής σταδιοδρομίας αυτής της ευρύτερα αναγνωρισμένης ελληνο-ιταλίδας ηθοποιού.