Η ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΕΛΕΝΗ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ 82 ΕΤΩΝ...

 Η ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΕΛΕΝΗ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ 82 ΕΤΩΝ...Στο παλιό ασπρόμαυρο κάδρο του κινηματογράφου, εκεί όπου οι χαρακτήρες χαράσσονται ανεξίτηλα στη μνήμη, υπάρχει μια μορφή διακριτική αλλά σταθερά παρούσα: η Ελένη Μαυρομμάτη..Γεννημένη στον Πειραιά το 1943, σε μια Ελλάδα που μόλις έβγαινε από τις πληγές του πολέμου, η Ελένη Μαυρομμάτη έμελλε να αποτελέσει μία από εκείνες τις ήρεμες, αλλά ουσιαστικές δυνάμεις της ελληνικής υποκριτικής τέχνης...Η καλλιτεχνική της πορεία ξεκίνησε το 1963, όταν, αμέσως μετά την αποφοίτησή της από τη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, ανέβηκε στο σανίδι με τον θίασο της Τζένης Καρέζη, στο έργο Ήταν ένα κουτό κορίτσι. Ήταν η αρχή μιας μακρόχρονης παρουσίας σε θέατρο και κινηματογράφο, πάντα με ρόλους που στήριζαν την αφήγηση με ακρίβεια και αυθεντικότητα.

Το πλατύ κοινό τη θυμάται κυρίως μέσα από τον χαρακτηριστικό ρόλο της γραμματέως Διδώς, δίπλα στην Τζένη Καρέζη, στην εμβληματική ταινία Δεσποινίς Διευθυντής του 1964. Με μια γλυκιά σοβαρότητα αλλά και μία ανεπαίσθητη ειρωνεία, η Ελένη Μαυρομμάτη απέδωσε έναν ρόλο-υποστηρικτή, εκείνον της γυναίκας του γραφείου που ξέρει τα πάντα αλλά μιλά με το βλέμμα. Ήταν μια παρουσία που, χωρίς κραυγές, προσέδιδε ρεαλισμό και ουσία στο καλοδουλεμένο σενάριο του Γιώργου Ρούσσου και τη σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου.

Πέρα από τη συγκεκριμένη ταινία, η φιλμογραφία της απλώνεται σε δεκαετίες: από τον ρομαντισμό του Ποια είναι η Μαργαρίτα (1961), την δραματική Προδομένη αγάπη (1962), έως τις ανάλαφρες, λαϊκές κωμωδίες των ‘70s όπως 20 γυναίκες κι εγώ (1973), Ένα τανκς στο… κρεβάτι μου (1975), και πιο αργότερα, τη στροφή στη σοβαρότερη θεματολογία με τον «Γάμο στο περιθώριο» το 1989, όπου υποδύθηκε την Ελένη Στεφανίδη.

Η Ελένη Μαυρομμάτη παρέμεινε πάντα σεμνή, χαμηλών τόνων, αποφεύγοντας τα φώτα της δημοσιότητας, μα κρατώντας την ουσία του ηθοποιού: να υπηρετεί όποιον ρόλο και αν καλούταν να υποδυθεί.

Σήμερα συνεχίζει να ζει μία ήρεμη ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μάλιστα στα social κυκλοφόρησε και μία πρόσφατη φωτογραφία της γεγονός που προκάλεσε συγκίνηση στους λάτρεις του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου.

Στο πρόσωπό της, άλλωστε, καθρεφτίζεται μια εποχή ολόκληρη – όχι μόνο ο παλιός καλός κινηματογράφος, αλλά και η αφοσίωση στο καθήκον του καλλιτέχνη. Χωρίς φανφάρες, χωρίς τίτλους και βραβεία, αλλά με ήθος και συνέπεια.