ΝΙΚΟΣ ΔΑΦΝΗΣ - Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΦΥΡΑ ΕΓΙΝΕ 73 ΕΤΩΝ...6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1952..

 ΝΙΚΟΣ ΔΑΦΝΗΣ - Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΦΥΡΑ ΕΓΙΝΕ 73 ΕΤΩΝ...6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1952...Κατά το 1973, έκανα ξιφασκία στον Πειραϊκό σύνδεσμο. Εκεί στεγαζόταν η Δραματική σχολή. Γνώρισα μια σπουδάστρια, (ψιλό) ερωτεύτηκα και για να τη βλέπω πιο συχνά γράφτηκα στη σχολή. Μετά μου άρεσε, παράτησα το πανεπιστήμιο και συνέχισα μόνο το θέατρο. Για να είμαι ειλικρινής, θεώρησα ότι θα ήταν μια εύκολη δουλειά, που θα μου επέτρεπε να ξυπνάω αργά το πρωί και να γνωρίζω πολλές γυναίκες. Όμως από τα πρώτα χρόνια οι δραστηριότητές μου με υποχρέωναν να ξυπνάω αξημέρωτα και οι σχέσεις με γυναίκες συναδέλφους ήταν δραματικά ελάχιστες. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είμαι ένας αποτυχημένος, αφού ποτέ δεν πέτυχα τους νεανικούς μου στόχους... Θέλει χιούμορ η ζωή!!...Η σκηνοθεσία ήρθε αργότερα και αφού είχα μπει στο χώρο της παραγωγής. Και ήταν μονόδρομος... Στην αρχή σαν καταδίκη -πού να βρω λεφτά να πληρώσω σκηνοθέτη; Μετά σαν επιλογή. Αλλά αυτό είναι μεγάλη ιστορία.

Ο Μπέργκμαν λέει στο "Μετά την Πρόβα" ότι ένας ηθοποιός μπορεί να σκοτώσει ένα σκηνοθέτη αλλά και το αντίθετο. Ποια πράγματα διακυβεύονται σε μια σχέση σκηνοθέτη – ηθοποιού;

Στα 30 χρόνια που παίζω και σκηνοθετώ, μια φορά συνέβη αυτό, στις "Πέντε σιωπές". Έπαιζα ένα βιαστή των θυγατέρων του. Εγώ έχω τρεις κόρες και ήταν αδύνατο να το σκηνοθετήσω. Έτσι, κάλεσα τον παλιόφιλο Κοραή Δαμάτη και κάναμε μια εξαιρετική παράσταση. Σε ότι αφορά τον εαυτό μου, αυτό που με σκοτώνει καθημερινά είναι η σχέση σκηνοθέτη – παραγωγού. Αυτό είναι που δεν αντέχεται. Σαν σκηνοθέτης θέλω λαγούς και πετραχήλια. Σαν παραγωγός σκέφτομαι το κόστος και φρενάρω. Αλλά δεν μπορώ να με απολύσω. Τραγωδία.

Τα πρώτα χρόνια, οι παραστάσεις που κάναμε ήταν από μέτριες έως κακές. Ο αγώνας και η αγωνία μου ήταν η επιβίωση. Το θέατρο, ήταν δημοτικός χώρος, που νοίκιασα με δημοπρασία και πλήρωνα ενοίκιο στο Δήμο του Πειραιά. Όμως τελικά ήταν ένα αυθαίρετο, που έφτιαξαν τα συνεργεία του Δήμου, χωρίς άδεια οικοδομής... Οι δύο πρώτες παραστάσεις, το "Άνθρωποι και ποντίκια" και το "Γράμμα στον "Ορέστη", που ήταν πραγματικά σπουδαίες και πολυέξοδες, ανέβηκαν πριν μάθω ότι το θέατρο θα μπορούσε να σφραγιστεί ανά πάσα στιγμή. Όταν το έμαθα, ψάρωσα. Δεν μπορούσα να χρηματοδοτήσω παραστάσεις που κάθε στιγμή κινδύνευαν να κατέβουν με μια απλή καταγγελία, ούτε να συνεργαστώ με συνεργάτες που θα μπορούσαν να "προβάλλουν" το θέατρο. Έτσι, πέρασαν τα πρώτα δώδεκα "πέτρινα" χρόνια. Το 2010, άρχισαν οι διαδικασίες για την νομιμοποίηση του θεάτρου και το 2016 ολοκληρώθηκαν. Από τότε, οι παραστάσεις στο Θέατρο Κάτω Από Τη Γέφυρα είναι αντάξιες των προθέσεών μου και των συνεργασιών που έκανα. Βέβαια, δεν βγαίνουν οικονομικά. Αλλά και πώς να βγουν, όταν επιμένω στο υψηλό και συχνά "δύσκολο" ρεπερτόριο στον Πειραιά...Πριν "φύγω" να έχει βρεθεί η διάδοχη κατάσταση στο θέατρο Κάτω απ’ τη γέφυρα. Αυτό ήδη έχει δρομολογηθεί. Βλέπεις, πολλά χρόνια ήμουν μόνος. Κουράστηκα. Είμαι αρκετά γέρος πια, αλλά τώρα υπάρχουν δίπλα μου άξιοι συνεργάτες. Και πρέπει κάποιος ή κάποια να πάρει το τιμόνι και το θέατρο να βρει ένα καινούργιο και βηματισμό, χωρίς όμως να ξεμακρύνει απ’ τις αρχές του: καλλιτεχνική αξιοπιστία και εργασιακή φερεγγυότητα.

Το 1985 είχα δει το πρώτο ανέβασμα του έργου στο θέατρο Λαμπέτη. Φοβερή παράσταση και μεγάλη επιτυχία. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν ότι ο (έξοχος) Μπάρκουλης, κραύγαζε "επί τη εμφανίσει" την ιδιότητά του. Βιαστής. Εγώ θα ήθελα ο βιαστής να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Αυτό το "λάθος" (κατά τη γνώμη μου) της διανομής σκεφτόμουν και το έργο έμενε ζωντανό στη μνήμη μου από τότε. Έμαθα ότι μόνο το 4% των βιασμών και το 9% από τις απόπειρες βιασμού φτάνουν στο δικαστήριο και ότι μόνο το 2% των υποθέσεων που παρουσιάζουν πειστήρια οδηγούν τους δικαστές σε καταδικαστική απόφαση και το βιαστή στη φυλακή. Έμαθα τέλος ότι κάθε βιαστής που συλλαμβάνεται έχει διαπράξει, κατά μέσο όρο, 29 βιασμούς ή απόπειρες βιασμού; Αυτό το "αθέατο" του εγκλήματος αυτή η ατιμωρησία, με έκανε να το αποφασίσω να ανεβάσω τις "Ακρότητες". Αλλά έπρεπε να έχω τη διανομή. Ξεκίνησα με τον Θοδωρή τον Αντωνιάδη, που μου άρεσε πολύ σαν ηθοποιός ("Η δεξιά τσέπη του ράσου" και πολλά άλλα). Ήταν ο ορισμός του "καλού παιδιού της διπλανής πόρτας". Ακριβώς αυτό που ήθελα. Του το πρότεινα και δέχτηκε με χαρά. Η υπόλοιπη διανομή ήταν πιο εύκολη. Η πανέμορφη και χαρισματική Ελεονώρα Αντωνιάδου, η ταλαντούχα Σοφία Αγγελικοπούλου και η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, που 15 χρόνια ζει για το θέατρο Κάτω απ’ τη γέφυρα και αφήνει κάτι και για μένα. Αφήνω για το τέλος την πολυτάλαντη Ελένη Σουμή, που έκανε το σκηνικό.

Στο παιδικό θέατρο παίζουν παιδιά. Το "θέατρο για παιδιά", απευθύνεται και σε παιδιά. Εγώ, ποτέ δεν έκανα διαχωρισμούς του τύπου "θέατρο για παιδιά", θέατρο για ενήλικες", δράμα, κωμωδία κ.λπ. Μόνο ένα διαχωρισμό κάνω. Καλό ή κακό θέατρο. Πιστεύω ότι κάνω καλό θέατρο. Και πάντα με την πεποίθηση ότι το θέατρο διαμορφώνει συνειδήσεις, ιδεολογία, στάση ζωής. Κι αν ο ενήλικος θεατής έχει κάνει τις όποιες επιλογές του, το παιδί που θα γίνει ο αυριανός Πολίτης, ο αυριανός εργαζόμενος, ο αυριανός επιστήμονας, ο αυριανός πολιτικός, ή πρωθυπουργός είναι ακόμη "άγραφο χαρτί" και έτοιμο να δεχτείέννοιες όπως σεβασμός στο συνάνθρωπο, αξιοπρέπεια, δημοκρατία, ελευθερία και τόσες άλλες, που στις μέρες μας βάλλονται από παντού.