ΕΛΕΝΗ ΚΟΚΚΙΔΟΥ - ''Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΛΚΥΣΤΙΚΟΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ''..

 ΕΛΕΝΗ ΚΟΚΚΙΔΟΥ - ''Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΛΚΥΣΤΙΚΟΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ''...«Ευτυχώς, μετά την Covid, το φιλοθεάμον κοινό διευρύνθηκε από νέους ανθρώπους, οι οποίοι - από ένστικτο ή από κουλτούρα από το σπίτι - νιώθουν ότι ο μόνος ζωντανός, ανθρώπινος χώρος που έχει μείνει είναι το θέατρο. Και η μουσική, φυσικά. Η μουσική δεν χάνει αυτή τη λειτουργία της: να μπαίνει και να σε χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Η τάση των νέων να έρχονται στο θέατρο δείχνει ότι υπάρχει ανάγκη να βρεθείς με το σώμα σου μαζί με άλλους, να ζήσεις αυτή την τελετουργία. Δεν θέλω να φαίνομαι ότι φέρνω την καταστροφή λόγω ηλικίας - λατρεύω τους νέους. Αλλά αυτούς που θέλουν κάτι να μάθουν από μένα, όπως ήθελα κι εγώ να μάθω από τους προηγούμενους. Έτσι δημιουργείται σχέση. Τώρα, ένα μεγάλο μέρος των νέων δεν ενδιαφέρεται καθόλου να επικοινωνήσει με προηγούμενες γενιές. Δεν καταλαβαίνουν ότι μέσω του άλλου θα καταλάβεις ποιος είσαι. Αν δεν υπάρχει ο άλλος, μένεις με το είδωλο στον καθρέφτη. Εμείς είχαμε δίπλα μας την κανονική λειτουργία της ζωής: δημιουργώ, πεθαίνω, δημιουργώ ξανά. Οργώνω το χωράφι, ρίχνω τον σπόρο, γίνεται η πορτοκαλιά, μαζεύω το πορτοκάλι, φτιάχνω χυμό. Το σημερινό παιδί βλέπει μόνο τον χυμό στο χαρτονένιο κουτί. Δεν ξέρει πώς έφτασε εκεί. Είναι καταναλωτής...Θυμάμαι είχαν ρωτήσει κάποτε την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ πώς τα προλαβαίνει όλα: οικογένεια, πανεπιστήμιο, πρυτανείες, συνεντεύξεις, συμβούλια, ταξίδια, είπε: “Είμαι τυχερή που τα έχω όλα αυτά, γιατί το πιο δύσκολο πράγμα είναι να ζει κανείς”. Αν δεν έχεις τι να κάνεις, αντικρίζεις ένα έρεβος κάτω από τα πόδια σου. Τώρα είναι σαν να μην έχουν την ανάγκη - γιατί έχουν το κινητό, τον υπολογιστή, το ρούχο που κάνει 1 ευρώ, γιατί το φτιάχνει ένας σκλάβος στην Ασία. Νομίζεις ότι τα έχεις όλα. Αλλά η ζωή δεν είναι αυτό. Αν δεν έχεις κοπιάσει για τίποτα, πώς θα βρεις πληρότητα; Νομίζεις ότι με τα υλικά αγαθά καθάρισες, και μια μέρα ξυπνάς με κατάθλιψη»...«Το είχα αφήσει το διάβασμα τα τελευταία 13 χρόνια, γιατί δούλευα πάρα πολύ. Έκανα τηλεόραση, θέατρο, σινεμά, δεν είχα χρόνο. Οπότε είχα κενό - με το που πατούσα το πόδι μου στη θάλασσα το καλοκαίρι -άνοιγα βιβλίο. Για μένα αυτό είναι το πολυτιμότερο πράγμα στη ζωή: να κάθεσαι να διαβάζεις ένα βιβλίο. Αν με ρωτούσες πώς φαντασιώνομαι τη ζωή μου: σε ένα σπίτι γεμάτο ήλιο, με μουσική και βιβλία. Έχω ακόμα το πικάπ μου... Για τους ηθοποιούς δεν υπάρχει μεγαλύτερη βοήθεια από το να διαβάζουν. Λέω καμιά φορά και γίνομαι παλαιού τύπου: δεν γίνεται ηθοποιός να μην έχεις διαβάσει Ντοστογέφσκι. Αποκλείεται. Για να δεις π είναι η ανθρώπινη ψυχή -αυτός προηγείται της ψυχανάλυσης και τα έχει πει όλα. Να μη μιλήσω για τους Έλληνες τραγικούς, τον Ιψεν, τον Σαίξπηρ. Μιλάνε για τα μεγάλα ερωτήματα του ανθρώπου»....